ziekte van Bechterew

betekenis & definitie

spondylitis ankylopoetica.

Een aantal Engelse artsen had al vanaf 1824 verscheidene publikaties gewijd aan dit langzaam progressief reuma-achtig ontstekingsproces van de wervelkolom. De Duitse internist Adolf von Strümpell (1853-1925) was de eerste die in 1884 deze tot ankylose leidende aandoening als een op zichzelf staand ziektebeeld beschouwde. Ook de Russische neuroloog Wladimir Michailowitsj von Bechterew (1857-1927) bestudeerde dit verschijnsel. Hij meende dat het hier ging om een bijzondere verkromming en verstijving van de wervelkolom: ‘Die Steifigkeit der Wirbelsäule und ihre Verkrümmung als besondere Krankheitsform’1. Het was ten slotte de Franse neuroloog Pierre Marie (1853-1940), een medewerker van Charcot in de Salpêtrière, die in 1898 de naam Spondylose rhizomélique voorstelde en de ziekte erkende als een morbus suigeneris. Hij publiceerde hierover in ‘Sur la Spondylose rhizomélique’2. Aangezien Bechterew zeker niet alleen de eer toekomt, is het juister van de ziekte van Bechterew-Strümpell-Marie te spreken.

Bechterew, neuroloog en psychiater in Sint-Petersburg, is verder bekend gebleven als naamgever van de bovenste kern van de nervus vestibulocochlearis, de kern van Bechterew, en van een aantal reflexen die naar hem genoemd zijn, zoals de nasale reflex, de hypogastrische reflex, de carpometacarpale en de carpofalangeale reflex. Samen met de Duitse neuroloog Kurt Mendel (1874-1946) beschreef hij de tarsofalangeale reflex, die naar beide neurologen de reflex van Mendel-Bechterew genoemd wordt: bij het bekloppen van de voetrug gaan normaliter de tweede tot vijfde teen omhoog, bij (spinale) piramidebaan-aandoeningen gaan ze omlaag.

1 Neurol. Zbl. iz, 1893,426
2 Rev. méd. Paris, 1898, 285-315