wet van Sherrington

betekenis & definitie

elke achterste ruggemergszenuwwortel verzorgt een bepaald huidgedeelte.

In het begin van de negentiende eeuw ontdekten de Franse fysioloog François Magendie (1783-1855) en de Engelse fysioloog Sir Charles Bell (1774-1842) dat de motorische en sensorische vezels het ruggemerg gescheiden binnenkomen. Door hun vondst van de afsplitsing van het zenuwverkeer, die we tegenwoordig de wet van Bell en Magendie noemen, kwam het onderzoek naar de werking van het zenuwstelsel in een stroomversnelling. Een van de beroemdste geleerden die zich met de fysiologie van dit stelsel beziggehouden hebben, is wel de Engelse fysioloog Charles Scott Sherrington (1857-1952) geweest.

Sherrington, die in Cambridge studeerde, was achtereenvolgens hoogleraar in de fysiologie te Liverpool (1895-1913) en te Oxford (1913 tot 1936). Behalve bovengenoemde wet kent men nog een ander fenomeen dat eveneens naar hem de wet van Sherrington genoemd wordt: wanneer een spier een impuls tot contractie ontvangt, krijgt de antagonist van deze spier tegelijkertijd een impuls tot verslapping. Voor zijn onderzoek naar de betekenis van reflexen, de functie der neuronen en dergelijke kreeg Sherrington in 1932, samen met zijn leerling Edgar Douglas Adrian (1889-1977), de Nobelprijs voor geneeskunde en fysiologie.
[i]