canalis Vidiani

betekenis & definitie

canalis pterygoideus. Dit sagittaal verlopend kanaal in de basis van het omlaag gerichte uitsteeksel van het wiggebeen (processus pterygoideus) werd voor het eerst beschreven door de Italiaanse anatoom en chirurg Vidus Vidius (15oo-’69). De in dit kanaal lopende nervus canalis pterygoidei, die ontspringt uit de vereniging van nervus petrosus major en nervus petrosus minor, heet de nervus Vidiani. Het doorsnijden van deze zenuw bij hardnekkige rhinitis vasomotorica noemt men Vidian neurectomy.

Vidius, een uitstekend Florentijns medicus, vertrok in 1542 naar Parijs, waar hij heelkunde aan het chirurgijnscollege doceerde. Ook werd hij lijfarts van koning Frans 1, een vorst die in Frankrijk de renaissance-cultuur tot bloei bracht. Vidius was niet de enige Italiaan aan het hof; de koning had zich omringd met de grootste kunstenaars van de Italiaanse renaissance, zoals Leonardo da Vinei en Benvcnuto Cellini. In die tijd van wedergeboorte van de klassieke oudheid, waarin men de geschriften van de klassieken ‘opnieuw ontdekte’ en vertaalde, kon Vidius, afkomstig uit Florence, de bakermat van de Italiaanse renaissance, natuurlijk niet achterblijven. In 1544 verscheen zijn Latijnse vertaling van de handschriften van Hippocrates: De Chirurgia Libri v e Graeco in Latinum conversi (1544).

Vidius’ chirurgische lessen waren voor die tijd uitzonderlijk. ‘Les leçons de Vidus Vidius,’ aldus de Franse chirurg Joseph Malgaigne (18o6-’6s) in zijn Recherches historiques et practiques (1841), ‘jetèrent un prodigieux éclat et changèrent en quelque façon de la manière dont on considérât la chirurgie en France.’ Toen

Vidius openbare lessen over luxaties en fracturen gaf, werd elke geneesheer die chirurgie als een minderwaardig handwerk beschouwde, zich bewust van het feit dat Hippocrates niet over zulke zaken geschreven had om ongeletterde ledenzetters te onderrichten.

Na het overlijden van de Franse koning (1547) vertrok Vidius op verzoek van Cosimo 1, hertog van Toscane, een telg uit het roemruchte geslacht der Medici, weer naar zijn vaderland. In Pisa aanvaardde hij een professoraat in de geneeskunde, een leerstoel die hij tot zijn overlijden bezet heeft (Eloy).