Nederlands romancier en essayist (*Batavia 30.4.1940). Brouwers werd geboren in Nederlands-Indië. Van 1943 tot 1945 zat hij met zijn moeder in een Japans interneringskamp; in 1948 kwam het gezin naar Nederland.
Na enkele jaren in de journalistiek werkte hij van 1964 tot 1976 bij de Belgische uitgeverij Manteau. Daarna vestigde hij zich in Nederland, tot hij in 1993 weer naar België terugkeerde. Constantijn Huygensprijs 1993, Prijs der Nederlandse Letteren 2007 (geweigerd). Het oeuvre van Brouwers is sterk autobiografisch: niet alleen zijn Indische jaren spelen een belangrijke rol in zijn boeken, ook zijn Vlaamse tijd als redacteur van de uitgeverij Manteau en zijn privéomstandigheden. Brouwers schrijft heel emotioneel, in een barokke en soms overladen stijl, die enigszins aan de door hem bewonderde Mulisch doet denken. ‘Wat ik maak is vuurwerk, kunstig goochelaarswerk wat de techniek betreft,’ zei hij in een interview. In zijn vroege werk is er ook een invloed van Gerard Reve.
Hij kreeg enige bekendheid met zijn eerste roman, Joris Ockeloen en het wachten (1967), waarin een man in het ziekenhuis zit te wachten op de geboorte van zijn kind, terwijl door zijn hoofd allerlei herinneringen gaan, o.a. aan een jeugdliefde. De boeken die hierna verschenen, maakten weinig indruk, zodat hij min of meer in de vergetelheid raakte. Zelf schreef hij: ‘Mijn eerste boek: onbestaand bleef het. Mijn tweede boek: mislukt is het. Mijn derde boek: weg ermee.’
