Noord-Iers politicus en predikant; een van de fanatiekste protestantse leiders.
Paisley volgde een opleiding aan het Reformed Presbyterian Theological College in Belfast; hij werd in 1946 predikant. In 1951 stichtte Paisley de Free Presbyterian Church of Ulster, een afsplitsing van de presbyteriaanse Kerk. Aan het begin van de jaren zestig werd hij de militante leider van de radicale protestanten in Ulster, die zich verzetten tegen elke verbetering in de positie van de achtergestelde katholieke minderheid. Paisley werd gedreven door uiterst antikatholieke en conservatieve beginselen en toonde zich fel tegenstander van de vereniging van Noord-Ierland (Ulster) met de Ierse Republiek. Hij richtte zijn protestacties niet alleen tegen de rooms-katholieken, maar ook tegen de gematigde regeringen van Noord-Ierland. In 1966 stichtte hij met de Protestant Telegraph een eigen dagblad. In hetzelfde jaar werd hij wegens opruiing tot een gevangenisstraf van drie maanden veroordeeld.
Paisley nam in april 1970 zitting in het Noord-Ierse parlement en in juli van datzelfde jaar tevens in het Britse parlement. Toen de Britse regering in 1972 het bestuur van Noord-Ierland overnam, vormde hij de Democratic Unionist Party, dat ieder compromis met Londen afwees. In 1975 behaalde de partij een grote verkiezingsoverwinning. Paisley werd in 1979 lid van het Europees Parlement. Vanaf het midden van de jaren tachtig liep zijn aanhang terug wegens zijn bescheiden rol in het Noord-Ierse verzet tegen het in 1985 gesloten akkoord tussen Ierland en Groot-Brittannië, dat de Ierse Republiek inspraak gaf in het bestuur van Noord-Ierland. Paisley bleef echter een van de meest onverzoenlijke personen in de Noord-Ierse burgeroorlog. Hij verzette zich hevig tegen het Brits-Ierse akkoord van december 1993, dat voorwaarden bevatte voor besprekingen tussen de Ierse Republiek en het Verenigd Koninkrijk over vrede in Noord-Ierland.
