Koning van Syrië (1920) en van Irak (1921-33).
Faisal was een zoon van Hoessein ibn Ali, de leider van Mekka. Hij werd in Istanbul opgevoed en maakte in Turkse staatsdienst een militaire en politieke carrière. In 1917 koos zijn vader de zijde van de geallieerden, waardoor Faisal de Turken ging bestrijden die hij eerst had gediend. Hij werkte samen met Lawrence of Arabia. Op 1 oktober 1918 trok Faisal Damascus binnen en werd emir van Syrië, dat zichzelf onafhankelijk verklaarde.
Tijdens de vredesonderhandelingen in Parijs bleken de Britten niet bereid hem te helpen tegen de Franse aspiraties in Syrië. De Syriërs benoemden hem na zijn terugkeer op 11 maart 1920 tot koning, maar hij werd op 25 juli van hetzelfde jaar verbannen door Frankrijk, dat Syrië als mandaatgebied ging besturen. Op 23 augustus 1921 hielpen de Britten hem op de troon van Irak, een mandaatgebied van Groot-Brittannië. Faisal onderhield uitstekende betrekkingen met de Britten en bouwde ondertussen aan een nieuwe staat. In 1932 werd Irak onder Faisal een onafhankelijke staat.
