kind dat aan de borst gevoed wordt. Om de→ behoeften van een zuigeling vast te stellen, zegt men wel dat hij een ‘darmkanaal’ is.
Dit aforisme is gevaarlijk omdat het voorbijgaat aan de meest menselijke kant van het kind, nl. zijn affectieve behoeften die óók fundamenteel zijn. Een zuigeling kijkt aldoor naar het gezicht van zijn moeder; met de voeding krijgt hij andere daaraan gekoppelde indrukken betreffende tastzin, gezicht, gehoor en reuk; de eerste intermenselijke relatie ontwikkelt zich aldus. Zuigelingen die niet vertroeteld worden, met wie niet gepraat noch gespeeld wordt (in weeshuizen bijv.) ontwikkelen zich niet op normale wijze: ze zijn vaak traag, futloos, tonen geen enkele interesse voor de wereld om hen heen en hebben altijd een grote taalachterstand (-> Hospitalisme). Voor een zuigeling is sociaal contact en vooral moederliefde even belangrijk als fysiologische behoeften.
