Het ter plekke van de verdwenen Braakman gelegen, relatief jonge schorpolderland. De Braakman was een Middeleeuwse zeearm, die zich tijdelijk over een groot deel van Centraal Zeeuws Vlaanderen uitbreidde en in verband hiermee ook de Zuidzee werd genoemd.
Vanuit de omgeving van Philippine drong die Zuidzee zelfs tot voorbij Axel door. De aanwezigheid van de grote uitloper van Philippine tot voorbij Axel leidde er toe dat het zeewater de dichter bij de Westerschelde gelegen gebieden ten zuidwesten van Terneuzen vanuit het zuiden binnendrong. De Voorste en Achterste Kreek bij Hoek worden naar het zuiden dan ook breder.
Behalve de Voorste en Achterste Kreek behoorden o.a. de kreek bij Zandstraat, Axelse Kreek en kreekrestanten bij IJzendijke, Biervliet en Sas van Gent tot het Braakmansysteem.
Na de Middeleeuwen werd de Zuidzee door étappegewijze bedijkingen weer meer en meer gereduceerd tot een zeearm met een lange zijtak. De uitloper van de gereduceerde Braakman reikte tot 1887 nog tot Sluiskil, terwijl ze in 1912 tot bij Hoek en Philippine was verkleind. De rest van het Braakmansysteem zou daarna nog veertig jaar een getijdengebied blijven. De laatste bedijking van het gebied vond dus pas na de Tweede Wereldoorlog plaats.
