Ămīcus

betekenis & definitie

bevriend, vriendschappelijk gezind, welwillend, genegen, gunstig, Cic., nec dis amicum est, nec mihi, het behaagt, is aangenaam, Hor. — Subst., ămīcus, i, m. vriend, Caro amicissimus meus, mijn allerbeste vriend, Cic.; poët. = patronus, begunstiger, ook = socius, kameraad, makker; = vereerder, veritatis, Cic.; staatsvriend (die niet altijd socius, bondgenoot was, daarentegen was de socius wel altijd amicus); plur., amici, omgeving van de vorst, gunstelingen, raadslieden, hovelingen, ministers; cohors amicorum, de έταĩροι ἱππεĩς (Macedonische lijfwacht te paard.)