(Gr., vérspreker), toestel tot het overbrengen van het gesproken woord, met behulp van een electr. stroom. Het principe der telefonie berust hierop, dat de geluidstrillingen van de spreker door middel van een microfoon* worden omgezet in electrische wisselstromen, die via de draad verbinding naar de draadklos van de verwijderde telefoon gaan, daar trillingen veroorzaken, die identiek zijn aan die door de spreker veroorzaakt, zich in de lucht voortplanten en hoorbaar worden.
De eerste practisch bruikbare telefoon werd door de Amerikaan A. G. Bell* geconstrueerd, later verbeterd door Plughes. Bij moderne constructies microfoon en telefoon in één handvat verenigd door de hand-microtelefoon, terwijl de invoering der lijnkiezers de bemiddeling van bedienend personeel in een centrale voor locale verbindingen en zelfs voor interlocale en sommige internationale verbindingen overbodig maakt (volautomatische systemen). Voor versterking van het geluid over grote afstanden worden Pupinspoelen en voor nog grotere afstanden lijnversterkers (lampversterkers) ingeschakeld.
