of betekenisleer, leer van de psychische associaties die aan het gesproken woord ten grondslag liggen; zij gaat na waarom juist een bepaald woord en geen ander wordt gebezigd, welke voorstelling dat woord bij de hoorder oproept enz. Voor de wiskunde is S. van betekenis, omdat ze de daarbij gebezigde taal op haar inhoud onderzoekt en op haar juistheid toetst.
Echter ook voor taalzuiverheid in de breedste zin is zij van gewicht. De S., die eerst van ± 1900 dateert, is ten onzent door de wiskundige Mannoury en voor de lit. door J. J. de Haan tot ontwikk. gebracht.
