ontstaat bij de verhitting van een vast lichaam door een electrische stroom of bij electriciteitsdoorgang door gassen of dampen. Het electrische gloeilicht wordt uitgestraald door een draad, die als gevolg van zijn weerstand begint te gloeien.
Kooldraden maakt men thans door verkoling van cellulose, doch bij gloeiing in de open lucht zouden zij onmiddellijk verbranden. Daarom brengt men ze in een peervormige glazen ballon, die zoveel mogelijk luchtledig wordt gepompt. De Wolframdraadlampen met vacuumballon verbruiken per kaars ongeveer één Watt, terwijl haar levensduur 1000 uren bedraagt. Een verbetering brachten de in 1913 in de handel gebrachte ,,half-Watt' lampen, die voor de grotere lichtsterkten, waarvoor ze aanvankelijk uitsluitend gemaakt werden, slechts 0,5 Watt per kaars verbruiken. Bij deze lampen is het luchtledig door een neutraal gas vervangen, nl. argon met 15 % stikstof. De gasvulling is een uitvinding van de Amerikaan Langmuir en heeft ten doel de verdamping van de wolframdraad tegen te gaan.
Een grote sprong in het nuttig effect van de electrische verlichting is in 1932 gedaan, toen Philips de natriumlamp op de markt bracht. Dit is echter geen gloeilamp.
