sedert W.O. I hebben de gassen hun plaats onder de strijdmiddelen ingenomen.
Van de een 50-tal variaties bevattende lijst zijn de voornaamste:A. Vergiftige gassen met dodelijke werking:
1. Koolmonoxyde,
2. cyaan verbindingen.
B. Verstikkende gassen:
3. Fosgeen,
4. Chloor,
5. Chloorpicrine,
6. Chloormierenzure trichloormethylesters.
C. prikkelende gassen (vooral traanverwekkende):
7. Broomaceton,
8. Broombenzylcyanide,
9. Chlooraceton.
Verder de niezenverwekkende arsine, w. o. het in de Duitse blauwkruis-munitie voorkomende 10. Diphenolchloorarsine.
D. etsende of blaartrekkende gassen:
11. Mosterdgas of yperiet, dichlooraethylsulfide.
Tot de Individuele beschermingen zijn te rekenen:
1. gebruik van gasmasker;
2. gebruik van zuurstoftoestellen;
3. gebruik van tegen mosterdgas beschermende kleding;
4. voorzorgsmaatregelen bij verblijf in of doortrekken van met dit of andere blaartrekkende gassen besmet terrein.
Collectieve bescherming te velde bestaat uit het gasvrij houden van schuilplaatsen enz. en het van beschermende bedekking voorzien van levensmiddelen en munitie. In het Ned. leger zijn gasofficieren en -onderofficieren die daarvoor een speciale opleiding ontvangen, belast met de controle op het onderhouden van de gastucht, het passen der maskers en de organisatie van de gaswaarschuwingsdienst der ontsmettingstroepen.
Voorts zijn er gasverkenners, personen met een scherp reukvermogen, die geleerd hebben de gassen, ook in zwakke concentratie, te herkennen.
Technische middelen tot verspreiding zijn: blazen, werpen, schieten en die waarbij van een vliegtuig wordt gebruik gemaakt. De belangrijkste methode is het. gasschieten door de artillerie, mijnwerpers e.a. Overige chemische strijdmiddelen zijn rook en nevel, brandstichtende bommen en vlammenspuiten.
