Letterlijk: nieuwe zakelijkheid (Duits). Stroming in de Duitse schilderkunst ten tijde van de Weimarrepubliek (1919-1933), een reactie op het Expressionisme. De stroming kende geen gemeenschappelijke stijl, maar de kunstenaars, onder wie Otto Dix en Max Beckmann, kozen voor contemporaine onderwerpen.
Dat konden zowel maatschappijkritische schilderijen in scherp realistische stijl zijn - over de gevolgen van de oorlog, armoede of de opkomst van het nationaal-socialisme - of elegante schilderijen met de decadentie van de jaren twintig als thema. Na 1933 werden de schilderijen door de nazi’s beschouwd als ‘Entartete Kunst’.
