(krijgsk.). In de Oud-Italiaansche en de daaruit afgeleide Oud-Nederlandsche versterkingswijze bleek de afstand tusschen de bastions te groot voor een hardnekkige verdediging van het tusschenliggende vestingfront.
Men ging er toe over een soort los bastion voor het midden van de → courtines te leggen, het r. Dit was aanvankelijk niet voorzien van de sterke flanken, welke de bastions bezaten.
Tegen het einde der 16e e. (Daniël Speckle) en later (Vauban, Coehoorn) werd het r. aanmerkelijk vergroot en beter ingericht voor de verdediging voet-voorvoet. Het r. diende tevens dikwerf voor de dekking van een ingang.
H. Lohmeijer
