(Gr. morpho-oo = vorm geven), term uit de taalkunde. Men verstaat onder m. de elementen in den zin, die de betrekkingen van de onderling verbonden ideeën uitdrukken.
Ze worden behandeld in de ➝ morphologie of vormleer. Op de eerste plaats behooren hiertoe de verbuigings- en vervoegingsuitgangen.
Maar het kunnen ook afzonderlijke woorden zijn. In vele talen is bijv. het lidwoord louter m.
Ook het Fr. „de” is zuiver m. Klinkerwisseling, zooals die in Ablaut en Umlaut gevonden wordt, is eveneens zeer dikwijls m. (bijv.
Eng. foot-feet). Zelfs de woordorde kan als m. worden opgevat, wanneer deze functioneel is in den zin.Lit.: J. Vendryes, Le langage (1921).
v. Marrewijk.