Diplomatieke bond tusschen Duitschland, Oostenrijk-Hongarije en Italië, samen met de → Entente de spil van de Europeesche internationale politiek vóór den Wereldoorlog. Nadat de houding van Duitschland en Oostenrijk op het Congres van Berlijn (1878) Rusland van den •→ Driekeizersbond had afgewend, sloten beide staten in 1879, op initiatief van Bismarck, een defensief verbond tegen het tsarenrijk, het zgn.
Tweevoudig Verbond. In 1882 werd het door het opnemen van Italië, dat wegens de aanhechting van Tunis door Frankrijk ontstemd was, tot een Drievoudig Verbond uitgebreid.
Ingeval Frankrijk aan Duitschland of Italië den oorlog verklaarde, zouden beide landen gezamenlijk den aanval afweren. Ontbrandde het conflict tusschen Rusland en Oostenrijk, dan zou Duitschland de dubbelmonarchie steunen en Italië neutraal blijven.
Ten slotte, kwam de aanval tegelijk van Rusland en Frankrijk, dan zouden de drie bondgenooten naar de wapens grijpen. In 1883 zeide ook Roemenië in het geheim zijn steun toe aan het D.
V. Toch was het ver van eendrachtig te zijn.
Het Ital. Irredentisme maakte een oprechte toenadering tusschen Rome en Weenen tot een droombeeld.
Niettegenstaande de bond herhaaldelijk vernieuwd werd, het laatst in 1912, rekenden de Centrale Mogendheden hoogstens op de Ital. neutraliteit bij het uitbreken van een oorlog. Zoo geschiedde het in 1914; zelfs liepen Italië en Roemenië in 1915—’16 tot de Entente over, terwijl Turkije in 1915 hun plaats innam.
Met de nederlaag der Centrale Mogendheden in 1918 verdween het Drievoudig Verbond.Lit.: Fraknoi, Kritische Studiën zur Geschichte des Dreibundes (1917); Granfelt, Das Dreibundsystem, 1879—1916. Eine historisch-völkerrechtliche Studie (1925) ; Kjellén, Dreibund und Dreiverband (1921); Hoernigk, Italien zwischen Frankreich und dein Dreibund J1931). V. Houtte Drievuldigheid → Drieëenheid.