Brusselsche kant - ook gekloste kant genoemd, een ➝ tule met bloempatronen. De opkomst van de B. k. valt in de 2e helft der 17e eeuw. De B. k. is gedeeltelijk geklost en gedeeltelijk genaaid, dikwijls ook geappliqueerd op een vooraf vervaardigd fond.
Kenmerkend voor de B. k. is haar groote variatie in het fijne open werk. Aanvankelijk werd het fond met de naald tusschen de motieven gewerkt. In het begin der 18e eeuw werd het genaaide fond vervangen door ong. 8 cm breede en 100 cm lange gekloste banen (handwerk), die, zoo noodig, onzichtbaar werden verbonden. De genaaide of gekloste motieven werden hierop geappliqueerd. Van toen af noemde men de B. k. „Point d’Angleterre”.
Omstreeks 1815 werd de machinale tule uitgevonden en dit opende nieuwe mogelijkheden voor de B. k. De genaaide of gekloste motieven werden ook hierop geappliqueerd en de aldus vervaardigde kant noemde men nu „Application de Bruxelles”. Voor de duurdere kanten keerde men tot de oude methode terug, d.w.z. het fond werd met de naald tusschen de motieven gewerkt. Deze kanten werden ook weer B. k. genoemd. Het met de hand ingewerkte fond is niet rekbaar en ongelijk van mazen, de machinale tule is rekbaar en regelmatig van mazen.
Lit.: Tina Frauberger, Handbuch der Spitzenkunde; Technisches und geschichtliches über die Nah-Klöppelund Machinenspitzen. (m. 183 ill.; Leipzig 1894); P. Verhaegen, La dentelle belge (Brussel 1912; geïll.); Johanna Naber, Oude en nieuwe kantwerken; E. A. von Saher en E. M. Rogge, Kunstnaaldwerk.
“J. Rutten.
”