Ital. natuurkundige. * 18 Febr. 1745 te Como, ✝ 5 Maart 1827 aldaar. Sinds 1814 prof. te Pavia, groot onderzoeker van de verbeterde de door Wilke(1762) gevonden electrophoor (1775), vond den stroohalm-electrometer uit (1781) en verbeterde den uitneembaren condensator (1787). Na de ontdekking van → Galvani onder-zocht hij dit verschijnsel en bewees door de constructie van het zgn. element van Volta en de zuil van Volta , dat de theorie der dierlijke electriciteit onjuist was (1800). In 1794 vond hij door middel van zijn in 1782 gevonden kunstgreep de contactpotentiaal, waarna hij zijn bekende spanningsreeks met de contacttheorie formuleerde (1801).
De practische eenheid van spanning is naar hem de volt genoemd. V. was een eenvoudig en godvruchtig mensch. Zie ook → Voltameter; Voltmeter.Uitg.: Le opere di A.V. (7 dln. 1918-’29); van brieven: La Correspondance de A.V. et M. v. Marum (door J. Bosscha, Leiden 1904).
J. v. Santen.
Spanningswet van Volta. In 1797 ontdekte V., dat, wanneer twee stukken van verschillende metalen met elkaar in aanraking worden gebracht, tusschen beide stukken een potentiaalverschil ontstaat. Hij vond de volgende spanningswet: wanneer verschillende metalen a,b,c,d,e achter elkaar geschakeld zijn, dan is (tenminste wanneer alle contactplaatsen dezelfde temperatuur hebben) het potentiaalverschil tusschen a en e even groot als bij rechtstreeksch contact. Hieruit volgt, dat wanneer men a en e door een draad verbindt, in dien draad geen stroom kan ontstaan. Vervangt men echter een der metalen door een electrolyt, dan loopt in dien draad wel een stroom. Geleiders, die aan de spanningswet voldoen, noemt men geleiders van de 1e klasse, die, welke er niet aan voldoen, geleiders van de 2e klasse. Sweerts.
Zuil van Volta, verouderd toestel voor het opwekken van electrische stroomen. De zuil is als volgt opgebouwd: een koperplaatje, een lapje gedrenkt in zwavelzuur, een zinkplaatje, dan weer een koperplaatje, enz., enz.; het is dus een soort batterij, bestaande uit elementen van Volta.