heeft zijn naam te danken aan Tau (eigenlijk pad, weg, d.w.z. de weg, die het universum gaat), het Chinese begrip voor kosmische orde. Men doet goed in het Tauïsme een ouder en een jonger type te onderscheiden.
Het zuivere, hooggestemde Tauïsme kan men het best leren kennen uit het diepzinnige en duistere werkje Tau-te-Tsjing (het Boek van Weg en Deugd), dat aan Lau-tze (de Oude Meester) wordt toegeschreven, die een schimachtige figuur is. De tauïstische wereldkijk is dynamisch.
Zij stelt zich in op de wisseling in het heelal, waarbij Yang, het mannelijke, en Yin, het vrouwelijke element, beurtelings domineren. In dit proces openbaart zich Tau, dat bestendig onbestendig is.
Hoewel onzichtbaar, onhoorbaar, doet het Tau alles door daadloosheid. De enkeling moet deze lijdelijkheid navolgen.
De overheid dient zich te onthouden van bestuurshandelingen. Het latere Tauïsme van de volksmassa’s ontwikkelde zich tot een ingenieus systeem om door ademgymnastiek, geneeskrachtige kruiden enz. de beschikking te krijgen over kosmische en magische krachten, die het leven verlengen.
Belangrijk is dat deze zonderlinge heilsleer de gedaante van een godsdienstige gemeenschap heeft aangenomen, die op een Kerk gelijkt, met een cultus, een priesterhiërarchie, gekroond door een „paus”. Met zijn feesten en door het uitzicht op een bestaan na de dood heeft het greep op de massa. c. j.
B.
