noemt men een opvatting in de Christologie volgens welke de mens Jesus, vervuld met Gods Geest, resp. een kracht, en hierin standvastig gebleven, door God als zoon is geadopteerd, hetzij reeds bij de doop in de Jordaan (Luc. 3 : 22), hetzij in de opstanding. Een ander adoptianisme leerden Elipandus, aartsbisschop van Toledo, en Felix van Urguel in de 8ste eeuw, nl. dat Christus enerzijds de Zoon Gods van nature, anderzijds als mens de Zoon Gods krachtens adoptie is.
Veroordeeld zijn zij (794) omdat zij met deze onderscheiding de eenheid van de persoon van Christus geacht werden op Nestoriaanse wijze prijs te geven. Wie eigen kind is, kan niet ook nog aangenomen zoon heten.
