Akashakroniek (van het Sanskriet akasha: uitspansel) is een van oorsprong hindoeïstische opvatting over het bestaan van een allesdoordringend medium, 'ether' genoemd of het 'vijfde element.'
In deze kroniek zouden alle gebeurtenissen die ooit hebben plaatsgevonden, elke gedachte en emotie voorgoed bewaard worden in een 'astraal licht'. Er zouden verschillende manieren zijn om toegang te krijgen tot deze bron van het verleden, de toekomst en alle menselijke kennis: door meditatie (bijvoorbeeld met tarotkaarten), yoga, gebed, visualisatie en trance. De Akashakroniek is wel eens vergeleken met een oceaan van het onbewuste (cfr. Jungs collectief onbewuste) waarmee iedereen verbonden is en waardoor voorspelling en helderziendheid mogelijk zijn.
De kronieken, die alle kennis aan menselijke ervaringen zouden bevatten, worden volgens deze opvatting 'gedrukt' in een substantie die zoiets als 'weerklinkende ether' wordt genoemd. In de hindoemystiek wordt deze Akasha beschouwd als het eerste principe van de natuur waaruit de andere vier: vuur, lucht, water en aarde, worden geschapen, maar zonder het begrip 'kroniek' daarbij te hanteren. Deze vijf principes vertegenwoordigen ook de vijf zintuigen van de mens.
In de 19e eeuw werd dit concept geïntegreerd binnen de theosofische leer. Een aantal figuren uit deze beweging en uit die van de antroposofie, onder wie Charles Webster Leadbeater, Annie Besant, Rudolf Steiner, Max Heindel, Helena Petrovna Blavatsky en Edgar Cayce , beweerden toegang te hebben gekregen tot de Akashakroniek.
Jaren vóór Carl Gustav Jung formuleerde de Ierse dichter en occultist William Butler Yeats zijn geloof in het bestaan van iets dat Jung later het collectief onbewuste zou noemen. Yeats noemde het zelf anima mundi, ofwel 'racial memory' (raciaal geheugen, waarbij de mens als ras wordt gezien).
