(= Constantinopel), hoofdstad van het christelijke Oost-Romeinse Rijk, waartoe tot aan de Arabische verovering in de zevende eeuw ook Palestina behoorde. Sinds keizer Constantijn tot het christendom overging (312 n.
C.) werden joden in het Byzantijnse Rijk gaandeweg in toenemende mate aan juridische restricties onderworpen. Met name vanaf het eind van de vierde eeuw tot het midden van de zesde eeuw werd de joodse gemeenschap telkens meer het slachtoffer van ontrechting en extreme beperkingen, vooral door de maatregelen van keizers als Theodosius I (379-395), Theodosius II (408-450), en Justinianus (527-565). Keizer Heraclius (610-641) wilde zelfs alle joden onder dwang laten dopen. Niettemin beleefden vele joodse gemeenschappen in de gehele diaspora en in Palestina toch in vele opzichten een periode van betrekkelijke bloei, ook in materieel opzicht, zoals archeologische gegevens aantonen.
