Vruchtafdrijving werd in het antieke jodendom in brede kring radicaal afgewezen, deels met een beroep op de Septuagintavertaling van Ex. 21:22-23; hetzelfde gold voor het te vondeling leggen van pasgeborenen. Deze houding stond haaks op wat onder niet-joden als gangbare manier van geboortebeperking acceptabel werd gevonden.
Sommige heidense auteurs laten ook hun verwondering blijken over het in hun ogen vreemde feit dat de joden al hun kinderen laten geboren worden en opgroeien. Toch is niet uit te sluiten dat praktijken als abortus en te vondeling leggen onder joden wel plaatsvonden, zij het op zeer beperkte schaal; het herhaald en nadrukkelijk afwijzen ervan in joodse bronnen zou daarop kunnen duiden.
