(1865-1943), Nederlandse wis- en natuurkundige; studeerde te Leiden, werd in 1896 lector en in 1900 hoogleraar te Amsterdam. Hij was een nauwkeurig en veeleisend proefnemer.
In 1896 ontdekte hij bij spectrale lijnen in een magnetisch veld het naar hem genoemde Zeeman-effect. Hiervoor kreeg hij in 1902 samen met H. A. Lorentz de Nobelprijs voor natuurkunde. Hij staat verder vooral bekend om zijn buitengewoon nauwkeurig werk met de massaspectrograaf.
