ook wel aërofotogrammetrie genoemd, is een methode om plattegronden en landkaarten op te stellen aan de hand van luchtfoto’s. Deze luchtfoto’s worden opgenomen door vliegtuigen die voorzien zijn van geheel automatische camera’s voor het opnemen van seriefoto’s.
De piloot vliegt zo over het op te nemen terrein dat de foto’s aan hun zijkanten gedeeltelijk over elkaar heen zullen vallen, waarbij hij ervoor zorgt dat de wegen zoveel mogelijk de begrenzing van de beelden vormen. Verder worden de beelden met zulke korte tijdsafstanden opgenomen dat ze ook in de vliegrichting elkaar over korte afstanden aan de rand bedekken. De luchtfoto’s zijn in hoofdzaak loodrechte opnamen. Na de ontwikkeling worden ze zo behandeld dat afwijkingen van de loodrechte stand en eventuele verschillen in hoogte van het vliegtuig worden gecorrigeerd, zodat alle beelden dezelfde maat bezitten. De opgenomen beelden worden nu passend aaneengevoegd en geven dan een getrouwe weergave van alle objecten in het waargenomen gebied. Men kan ook series dubbele beelden samenstellen; deze foto-paren hebben telkens ten opzichte van elkaar een geringe zijdelingse afwijking (stereobeelden).
Bij waarnemingen in een stereoscoop geven ze dan een dieptebeeld van het landschap. De stereoplanigraaf, een technisch zeer ingewikkeld toestel, maakt het mogelijk om de op deze beelden weergegeven voorstellingen van het landschap om te vormen in hoogtelijnen. Zo kan men uit luchtfoto’s zeer nauwkeurige kaarten vervaardigen. De luchtkartering is van bijzonder belang in moeilijk toegankelijke gebieden (hooggebergten, woestijnen, oerwouden, enz.). Opnamen uit ruimtecapsules hebben de luchtkartering nieuwe mogelijkheden gegeven; zie ook fotogrammetrie.
