Met een bijzondere eerbied hebben de levenden er altijd voor gezorgd de doden een waardige rustplaats te geven. Bij de oude cultuurvolken werden de overledenen gebalsemd (mummies) of verbrand.
Onze voorvaders zetten hun doden bij op grafvelden of in stenen graven (hunebedden). In de Steentijd gaf men de doden een gave mee in de vorm van werktuigen, sieraden, wapens, vaatwerk, spijzen en soms zelfs paard en wagen of boot. Bij vele volken is iets dergelijks ook thans nog in gebruik. Ook de lijkverbranding (crematie) was her en der verbreid. In 1971 werd deze voor de wet gelijkgesteld met begraven; zie urn, mummie, crematorium, schudden. Voor het begraven of cremeren van een dode is een machtiging van de Burgerlijke Stand vereist. Verder moet de plechtigheid binnen vijf dagen plaatsvinden en niet eerder dan 36 uur na het overlijden.
