(Grieks: = xeros = droog; graphein = schrijven, enz.) is een nieuwe Amerikaanse methode van beeldreproductie, uitgevonden door C. F.
Carlson, octrooibezorger te New York. In tegenstelling, tot de gewone fotografie (nat, chemisch) is de xerografie (Engels: xerography) een droog procédé van electro-mechanische aard.In plaats van een glasplaat, film of papier, wordt een dunne metaalplaat gebruikt. Deze is met een „foto-leidende” substantie bedekt. Voor gebruik wordt de plaat met behulp van een speciaal toestel, de „corona discharge machine”, met positieve electriciteit geladen. Daardoor wordt ze lichtgevoelig. Hierop wordt de plaat op de gewone wijze in een fototoestel geplaatst. Op het ogenblik van de expositie verdwijnt de positieve lading van alle plaatsen waar licht heeft ingewerkt.
Om de plaat te ontwikkelen, wordt ze met negatief poeder bestrooid. Dit poeder hecht zich vast aan alle plaatsen, waar nog positieve lading aanwezig is (d.w.z. aan alle plaatsen, waarop bij de expositie geen licht heeft ingewerkt). Het resultaat is een spiegelverkeerde, positieve reproductie van het origineel op een metaalplaat.
Om de reproductie op papier over te brengen, wordt de metaalplaat eenvoudig met een stuk papier bedekt, dat vervolgens positief geladen wordt. Het papier trekt het negatieve poeder van de plaat aan. Het resultaat hiervan is een normale weergave van het origineel op papier. In plaats van nat fixeren, wordt het papier bij dit procédé slechts enige seconden verhit. Hierdoor smelt het poeder en verbindt zich hierbij innig met het papier; het beeld is permanent.
Xeroprint (Engels: print = druk; Nederlands: droogdruk) noemt men het xerografie-procédé, wanneer de reproductie machinaal wordt uitgevoerd. Beide methoden zijn nog in volle ontwikkeling, zodat nog vele nieuwe mogelijkheden zijn te verwachten.
j. A. ADLER
Lit.: Printing Equipment Engineer (Columbus, Ohio, U.S.A.).
