is de term waarmee de Russische communisten het regeringssysteem aanduiden van die Oosteuropese landen, waarin wel een communistische dictatuur, maar geen Sovjetsysteem in Russische zin werd ingevoerd na Wereldoorlog II. Onder „de landen der volksdemocratie” verstaat men in de communistische wereld Polen, Oost-Duitsland, Tsjechoslowakije, Roemenië, Hongarije, Bulgarije en Albanië.
Vóór de breuk met de Sovjet-Unie behoorde ook Joegoslavië er toe, terwijl soms ook Noord-Korea en China er toe gerekend worden. Zowel de volksdemocratie als het Sovjetstelsel (z Radenrepubliek en Sovjet) worden officieel beschouwd als vormen van proletarische dictatuur. In het algemeen berust het bijzondere karakter der volksdemocratie hierin, dat in deze landen niet, zoals in Rusland in 1917, een geheel nieuw staatssysteem werd ingevoerd, doch het oude werd behouden en aan de communistische dictatuur ondergeschikt gemaakt.Daar democratie op zichzelf reeds volksheerschappij betekent, is het woord volksdemocratie eigenlijk een pleonasme.
Lit.: Fr. Fejtö, Histoire des démocraties populaires (Paris 1952).
