Koreaans staatsman (Seoel 26 Apr. 1875), uit zeer aanzienlijk geslacht, werd opgevoed op een Amerikaanse missie-school en nam op jeugdige leeftijd deel aan een anti-Japanse onafhankelijkheidsbeweging. In 1897 tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld, kwam hij in 1904 door een amnestie vrij.
Hij ging nu in de V.S. studeren en promoveerde in 1910 te Princeton in de wijsbegeerte. In de gevangenis was hij reeds tot het Christendom overgegaan. Na zijn terugkeer in Korea hield hij zich opnieuw met de politiek bezig en tijdens de opstand van 1 Mrt 1919 werd hij tot President van de Koreaanse Republiek uitgeroepen. Hij moest echter vluchten en leefde sedertdien vnl. in de V.S. Na de Japanse capitulatie keerde hij naar zijn land terug. Hij werd nu een der leiders van de nieuwe staat, die in de door de Amerikanen bezette helft van Korea ontstond en vertegenwoordigde daar de uiterste rechterzijde. Na een verkiezingsoverwinning van zijn geestverwanten werd hij 31 Mei 1948 voorzitter van de Nationale Vergadering en 20 Juli eerste President van de (Zuid-) Koreaanse Republiek. Hij stond in scherpe tegenstelling zowel tot de communisten als tot alle links of meer Aziatisch dan Westers georiënteerde leiders en trachtte deze allen er door een straf politie-regime onder te houden. Bij de verkiezingen van 30 Mei 1950 leed hij practisch een nederlaag. Op 25 Juni volgde toen de inval der Noordkoreaanse troepen (z Korea, geschiedenis). Gedurende de oorlog, waarin de militaire leiding geheel bij de Amerikanen lag, bleef de verhouding tussen Syngman Rhee en het parlement zeer gespannen. Op 5 Aug. 1952 werd de President door het volk met grote meerderheid herkozen. Bij de sinds de zomer van 1951 aan de gang zijnde besprekingen over een beëindiging van het Koreaanse conflict verzet Syngman Rhee zich steeds tegen elke oplossing, waarbij de verdeling van Korea gecontinueerd zou worden.
