bijgenaamd Chien Caillou (verbastering van Chingasgoul, een figuur uit de Indianenromans van Fenimore Cooper), ook bekend als: le maître au lapin, omdat hij overal een konijn met zich meedroeg (Monrelais, dep. Loire-Inférieure, vermoedelijk 1822 - Bas-Meudon, bij Sèvres, 1883), Frans tekenaar, lithograaf en etser, werkte in 1853 te Toulouse, waar hij ongeveer zes jaar verbleef, daarna in Bordeaux, waar hij Odilon Redon de etskunst leerde (tussen 1863 en 1869).
Van Parijs uit begaf hij zich in 1871 met zijn gezin naar Canada. Gedesillusionneerd keerde hij in 1876 naar Frankrijk terug en wel naar Parijs, alwaar hij, nagenoeg blind geworden en door zijn gezin verlaten, aan een baantje als straatveger werd geholpen. Hij is letterlijk van gebrek gestorven.Hij is een der wonderlijkste figuren in de Franse
kunstgeschiedenis. Deze ongeletterde schiep met kinderlijke ernst een fantastische wereld, die de weelderigheid, de woestheid en de ongereptheid van de wildernis heeft en soms van een serene liefelijkheid is vervuld. In de laatste tijd worden zijn prenten — waarvan de beroemdste: Le bon Samiritain, en La Fuite en Egypte, alleen met het allergrootste zijn te vergelijken — meer dan ooit, en ook zijn tekeningen, waar nooit naar werd omgekeken, door de kenners gezocht. In de literatuur wordt hij vaak genoemd.
Lit.: Alcide Dusolier, Le Maître au Lapin; Emile Fage, Chien-Caillou, sa vie, son œuvre (Tulle 1897); Robert de Montesquiou, Bresdin (Paris 1913); J. B. Neumann, Rod. Bresdin.
