Italiaans genees- en ontleedkundige (Ruvo, Apulië 29 Jan. 1736 - 6 Oct. 1822), werd in 1766 hoogleraar in de ontleedkunde te Napels. Hij is bekend door verschillende belangrijke ontdekkingen, zoals die van de kanalen van het inwendig oor.
Op zijn 25ste jaar ontdekte hij de naar hem genoemde aquaeductus Cotunni en kort daarna de nervus nasopalatinus. Hij beschreef de darmzweren bij typhus en de huidafwijkingen bij de pokken. Hij onderzocht de eigenschappen van het cerebrospinale vocht en stelde vast dat dit bij verhitting niet troebel wordt in tegenstelling tot de (eiwit bevattende) urine van sommige zieken. Een meesterlijke beschrijving gaf hij van de ischias, die daarom nog wel malum Cotunni genoemd wordt.Bibl.: De aquaeductibus auris humanae internae (1760); De ischiade nervosa commentarius (1765); De sedibus variolarum syntagma (1769).
