(Latijn: decretum) was het bevel van de hoge Romeinse ambtenaren, vnl. van de praetoren in civiele processen, die zij zelf onderzochten en beslisten, zonder ze (zoals regel was) ter beslissing aan een voor dit geval benoemde rechter toe te wijzen. De door de praetor zelf genomen beslissing heette decreet, het vonnis van een rechter sententia, res judicata. Later vonnisten de Romeinse keizers in zaken, door een verzoekschrift in eerste instantie aan hun oordeel onderworpen, of wel in appèl.
Deze keizerlijke beslissingen heetten decreta principis en hadden kracht van wet voor soortgelijke gevallen.Tegenwoordig noemt men een decreet in het algemeen iedere beschikking van de overheid.
