Zea-Bermudez (Don Francisco), een Spaansch staatsman, geboren te Malaga in 1772, bepaalde zich aanvankelijk bij den handel, maar vertrok vervolgens als secretaris met den Spaanschen consul-generaal naar Petersburg en trad na zijn terugkeer in 1809 in dienst der Cortes, die hem als gezant afvaardigden naar het Hof van Rusland. In 1820 begaf hij zich als Spaansch gezant naar Constantinopel en in 1824 naar Londen. In Julij 1824 kwam hij als eerste minister aan het hoofd van het Spaansche Kabinet, maar had met vele moeijelijkheden te kampen, die hem door de Ultramontanen en Carlisten werden in den weg gelegd. De gestrengheid, waarmede hij de aanhangers van het absolutismus bejegende, bepaaldelijk de teregtstelling van het opperhoofd der Carlisten Bessières en van diens medestanders, in Augustus 1825, maakte hem zoo gehaat bij de camarilla, dat hij den 25sten October van laatstgenoemd jaar zijne portefeuille moest neerleggen.
In het begin van 1826 vertrok hij als gezant naar Dresden en in 1828 naar Londen, vanwaar hij in 1833 naar Spanje terugkeerde. Hier had hij gedurende de ziekte van Ferdinand VII en eenigen tijd na den dood van dezen het roer in handen, maar moest in Januarij 1834 plaats ruimen voor de Constitutionélen. Na dien tijd woonde hij te Parijs en bleef de trouwe raadsman van koningin Christina. In Augustus 1845 zag hij zich tot senator benoemd, en overleed te Parijs den 5den Julij 1850.
