Veto is een Latijnsch woord, hetwelk beteekent: ik verbied. Het regt van veto, in sommige constitutiën opgenomen, is de bevoegdheid, om een besluit krachteloos te maken en alzoo de uitvoering daarvan te verhinderen. Is daarmede zoodanig besluit ten volle vernietigd, dan heeft men een onvoorwaardelijk of absoluut veto; maar kan het besluit door het veto slechts voor het oogenblik in zijne werking belemmerd worden, zoodat het na vernieuwing toch moet worden ten uitvoer gelegd, dan heeft men een voorwaardelijk of een schorsend veto. In de Romeinsche Republiek had ieder volkstribuun het regt, door zijn veto de besluiten van den Senaat nietig te verklaren.
In het voormalig koningrijk Polen werd in 1652 door eene wet vastgesteld, dat op den Rijksdag ieder afgevaardigde door te zeggen: „Nie poz walam (ik gedoog het niet)” de besluiten van al zijne medeleden krachteloos kon maken. In het Duitsche Rijk had weleer de Keizer met betrekking tot de besluiten van den Rijksdag een absoluut veto, hetwelk in den tegenwoordigen tijd geheel en al vervallen is. In Engeland berust bij de Kroon een absoluut regt van veto, en de President der Vereenigde Staten van NoordAmerika heeft een opschortend veto, hetwelk vervalt zoodra ⅔de der Vertegenwoordigende magt het aanvankelijk geschorst besluit vernieuwen.
