Occam (William van) of Ocham, een beroemd Engelsch geleerde uit de 14de eeuw, geboren te Occam in het graafschap Surrey, trad reeds vroeg in de Orde der Franciscanen, begaf zich vervolgens naar Parijs en studeerde hier onder de leiding van Duns Scotus.
Daar hij de regten van Philips de Schoone, koning van Frankrijk, en van Lodewijk de Beijer, keizer van Duitschland, in eene „Disputatio de potestate ecclesiastica et seculari” tegen de pausen Bonifacius VIII en Johannes XXII verdedigde, werd hij door laatstgenoemde in den ban gedaan, maar vond eene wijkplaats aan het Hof van Lodewijk.
Hij overleed te München den 7den Maart 1347. Hij verschafte aan het nominalismus de zegepraal op het realismus en werd niet alleen Princeps Nominatium (vorst der Nominalisten), maar ook doctor invincibilis en singularis (onoverwinnelijke en uitstekende leeraar) geheeten. Van zijne talrijke geschriften noemen wij nog: „Quaestiones super IV libros sententiarum (1495)” en „Centiloquium theologicum (1496)”.
