Musset (Louis Charles Alfred de), een uitstekend Fransch dichter van den nieuweren tijd, geboren te Parijs den 11den December 1810, studeerde aan het collége Henri IV, wijdde zich korten tijd aan de geneeskunde en de regten, was vervolgens werkzaam op een handelskantoor, maar bepaalde zich eindelijk, daartoe opgewekt door zijn omgang met Victor Hugo, tot de beoefening der letteren.
Zeer te betreuren is het evenwel, dat hij tevens tot een hoogst losbandig leven verviel. Reeds op 19-jarigen leeftijd gaf hij een dichtbundel in het licht, getiteld: „Contes d’Espagne et d’Italie (1830)”, die zich door bevalligheid van vorm, innigheid van gevoel en schalke geestigheid onderscheidde. Zijn tweede bundel baarde weinig opzien, maar des te meer zijn derde geschrift: „Un spectacle dans un fauteuil (1832-1834, 3 dln)”. Hierin vindt men het comisch heldendicht: „Namouna” met eene toespraak aan „Don Juan (van Byron)", die welligt de schoonste regels bevat der moderne Fransche dichtkunst.
Zijne eerste dramatische proeven vonden weinig bijval, zoodat hij geene pogingen aanwendde om ze te doen opvoeren. Daartoe behooren: „Andrea del Sarto”, „Les caprices de Marianne” en „Fantasio”, die in 1833 in het licht verschenen. In den zomer van dat jaar plaatste hij in de „Revue des Deux Mondes” het groote gedicht: „Rolla”, hetwelk tot de beste stukken behoort, welke hij geleverd heeft.
In die dagen kwam hij in kennis met George Sand en vatte eene hartstogteiijke toegenegenheid op voor deze beroemde schrijfster, die, zes jaar ouder dan hij, zijne liefde niet onbeantwoord liet. In het najaar van 1833 verlieten zij Parijs om de ideale verbindtenis hunner zielen onder den helderen hemel van Italië te bevestigen. Weldra echter ontstond er botsing tusschen het koel en berekenend karakter van George Sand en den Iigtzinnigen, dweepzieken kunstenaarsaard van de Musset. Laatstgenoemde werd te Venetië door overspanning gevaarlijk ziek. Door de zorgvuldige verpleging van George Sand kwam hij wel is waar het gevaar te boven, maar al spoedig werd zijn gemoed op het vreeselijkst geschokt door de ontdekking, dat zijne verpleegster eene innige betrekking had aangeknoopt met zijn geneesheer. Zoodra zijne krachten het veroorloofden, keerde de Musset alleen naar Parijs terug. Intusschen had eene verregaande zwaarmoedigheid zijn geest omsluijerd.
In die stemming vervaardigde hij de prachtige gedichten: „On ne badine pas avec l’amour”, — „Lorenzaccio”, — „Nuits”, —„Stances à madame Malibran”, — „Lettre à Lamartine”, — en „L’espoir en Dieu”, alsmede den roman: „La confession d’un enfant du siècle (1835-1838)”, waartoe het avontuur in Venetië de stof leverde. In die dagen schreef hij echter ook eenige bevallige blijspelen en proverbes, zooals: „Le chandelier”, — „II ne faut jurer de rien” — en „Le caprice”, die gedeeltelijk ook nu nog tot het repertoire van het Théâtre Français behooren.
Ook leverde hij in 1837 en 1838 een aantal fraaije novellen, waartoe „Emmeline”, — „Les deux maîtresses”, — „Frédéric et Bernerette” — en „Le fils du Titien” behooren. Slechts de omgang met eenige geestige vrouwen, zooals de hertogin de Castries, de tooneelkunstenares Rachel en de zangeres Viardot-Garcia bezorgde nog eenig licht op zijn donkeren levensweg.
Met zijn 30ste levensjaar had hij echter zijne letterkundige loopbaan voleindigd, want wat hij in de 17 laatste jaren van zijn somberen leeftijd schiep, was weinig geschikt om zijn roem te verhoogen. In 1852 werd hij lid der Académie en hij overleed te Parijs den 1sten Mei 1857. Onder de lierdichters van Frankrijk bekleedt hij de eerste plaats. In zijne gedichten vindt men noch de mystieke overgevoeligheid van de Lamartine, noch de gezwollenheid van Victor Hugo, maar zij onderscheiden zich door fijn gevoel, door welluidendheid en bevalligheid. Eene uitgave van zijne werken verscheen in 1876 te Parijs in 10 deelen.
Zijn broeder Paul de Musset, geboren te Parijs den 7den November 1804, heeft eene reeks van veel gelezen romans en drama’s geleverd. De door hem geschrevene biographie van den overledene, getiteld: „Alfred de Musset (1877)”, heeft echter niet aan de verwachtingen beantwoord. Toen George Sand in haren roman: „Elle et Lui” eene poging aanwendde, om zich voor te stellen als het slagtoffer der luimen van Alfred de Musset, nam Paul in het geschrift: „Lui et Elle (1854) de handschoen op voor zijn broeder en ontsluijerde de grievende voorvallen, die te Venetië hadden plaats gehad.
