In het Grieksch Lysandros, een vermaard Spartaansch veldheer, die eene verbazende voortvarendheid paarde aan ongemeene schranderheid, en groote sluwheid aan gewetenlooze eerzucht, was de zoon van Aristoclítus en behoorde tot een aanzienlijk Spartaansch geslacht. Hij ontving in 407 het bevel over de Spartaansche vloot in een tijd, toen de oorlog door de schitterende overwinning van Alcibíades voor Sparta eene ongunstige wending genomen had. Bijgestaan door den jongeren Cyrus vermeerderde hij met spoed zijne magt en versloeg in datzelfde jaar de Atheensche vloot gedurende de afwezigheid van Alcibíades bij Kaap Notion. Na de nederlaag van den in zijne plaats benoemden Callicratidas in den slag bij de Arginusen voerde hij ten tweeden male het bevel over de vloot, veroverde Lampsacus, maakte zich op de reede van Aegos-Potamos van het grootste gedeelte der vijandelijke schepen meester en eindigde in het volgende jaar met de bemagtiging van Athene, door Agis en Pausanias van de landzijde ingesloten, den Peloponnesischen Oorlog.
Reeds van zijne vroegere zegepraal had hij gebruik gemaakt, om al de bondgenooten der Atheners in Klein-Azië en op de eilanden tot onderwerping te brengen en hen door Spartaansche stadhouders te doen regéren. Na zijn terugkeer in Sparta, hetwelk door den onmetelijken buit tot weelde verviel, was hij de magtigste gebieder van geheel Griekenland; doch juist daarom werd hij er door den nijd vervolgd, zoodat hij geruimen tijd buiten zijn vaderland moest doorbrengen. Zijn plan, om het erfelijk koningschap in Sparta door een koningschap bij keuze te vervangen, moest hij laten varen, en hij leidde een ambteloos leven, totdat hij, aan het hoofd van een Spartaansch leger naar Boeotië gezonden, in den slag bij Haliartus (394 vóór Chr.) sneuvelde. Zijne levensgeschiedenis vindt men bij Plutarchus en bij Nepos.
