Lapérouse (Jean François de Galaupj graaf), een beroemd Fransch zeevaarder, geboren te Guo bij Albi den 22sten Augustus 1740, diende reeds in 1756 in den oorlog ter zee tegen Engeland en volbragt daarna onderscheidene reizen tot in de meest verwijderde gewesten. Hij streed sedert 1778 onder d'Etaing en verwierf in 1782 den rang van kapitein ter zee, waarna hij op eigen gezag noordwaarts zeilde, om de Britsche volkplantingen aan de Hudsonsbaai te verwoesten. Door zijn gedrag bij het uitvoeren van dit bevel gaf hij het bewijs, dat hij bij uitnemendheid geschikt was tot het doen van eene ontdekkingsreis, zoodat men hem het kommando opdroeg over 2 wel-uitgeruste schepen, „Astrolabe” en „Boussole”, om een plan ten uitvoer te brengen, door Lodewijk XVI beraamd, tot het opsporen van nieuwe landen en het aanknoopen van handelsbetrekkingen. Hij ging in 1785 onderzeil, bezocht Madeira en Brazilië, stevende rondom Kaap Hoorn naar Conception in Chili (February 1786) en langs de Paasch- en Sandwich-eilanden naar de westkust van Amerika, waar hij in Californië eenigen tijd vertoefde.
In September 1786 vertrok hij uit de haven van Monterey, ankerde in Februarij 1787 te Manila en vertrok in April naar de noordoostelijke kustlanden van Azië, omtrent welke, met uitzondering van eenige zendelingsberigten, nagenoeg niets bekend was. De ontdekkingen, door Lapérouse gedaan ten noorden van Japan, tusschen Korea en Kamtsjatka, waren van groot belang. Van de Peter-Paulus-aven zeilde hij in September 1787 naar de Schippers- en de Vriendschapseilanden en kwam in Februarij 1788 in Botanybaai ten anker. Vanhier — en wel van den 7den Februarij — zijn de laatste regtstreeksche berigten aan de Fransche regéring gedagteekend. Hij verdween na zijne afreis uit NieuwHolland, toen hij gevolg wilde geven aan zijn besluit, om den westelijken archipel van den Grooten Oceaan benevens Nieuw-Guinea te bezoeken en ten laatste langs de kust van Nieuw-Holland over Isle de France naar Europa terug te keeren. Alle nasporingen bleven vruchteloos, hoewel de regéring 10000 francs uitloofde voor betrouwbare berigten en zelfs in 1790 onder d’Entrecasteaux eene expeditie uitzond om de ongelukkigen te zoeken.
Eerst in 1826 werd door een toeval hun spoor ontdekt. De Engelsche gezagvoerder Dillon landde op het eiland Tucopia en vond er in het bezit van een verloopen Pruissischen matroos onderscheidene voorwerpen, die van de expeditie van Lapérouse afkomstig en door de bewoners van het eiland Malicolo bewaard waren. De Oost-Indische Compagnie zond Dillon wederom derwaarts. Deze landde er in October 1827 en vond er onder de inboorlingen nog 2 personen, die ooggetuigen waren geweest van het vergaan van 2 Fransche schepen op de zuidwestkust van het eiland, zoodat hij in 1829 den prijs ontving, door de Fransche regéring uitgeloofd. Dumont d’Urville bezocht in Februarij 1828 dat eiland, vond er nog 5 Fransche kanonnen en stichtte aldaar een gedenkteeken ter eere van zijne landgenooten, gedurende een storm op de koraalriffen verongelukt. De reisberigten van Lapérouse werden volgens zijn dagboek, hetwelk hij uit Kamtsjatka naar zijn vaderland had overgezonden, door Milet de Mureau in 1797 in 4 deelen in het licht gegeven onder den titel: „Voyage autour du monde”.
