Lablache (Luigi), een der vermaardste baszangers onzer eeuw, geboren te Napels den 17den December 1794, was de zoon van een Franschman en van eene Italiaansche vrouw. Hij had reeds als kind eene uitmuntende stem, ontving zijne opleiding aan het conservatorio te Napels en trad in 1812 voor de eerste maal op in den schouwburg SanCarlino in de „Bella molinara” en andere comische opera’s. In 1814 trad hij in het huwelijk met de zangeres Therese Pinatti, verbond zich achtereenvolgens aan de schouwburgen te Messina, Palermo en Milaan, en kwam daarna te Weenen. Zijn schitterendst tijdperk brak aan in 1830, toen hij optrad in de Italiaansche opera te Parijs en weldra, gelijk ook te Londen, de lieveling werd van het publiek.
In 1834 ging hij weder naar Napels, maar keerde in 1835 terug naar Parijs, waarna hij bij afwisseling zong in de hoofdsteden van Frankrijk en Engeland en tevens van tijd tot tijd kleine kunstreizen deed. Zijne hoofdrollen waren: Figaro in den „Barbier de Seville”, — Leporello, — Hendrik VIII in „Anna Bolena”, Giorgio in „Les Puritains”, — Dulcamara, — don Pasquale enz. Allen wist hij weg te slepen zoowel door zijn voortreffelijk gezang als door zijn uitstekend spel. Reusachtig, evenals zijne stem, die zich boven het fortissimo van het orkest kon doen hooren, was ook zijne gestalte, die zich evenwel op gevorderden leeftijd door monsterachtige dikte onderscheidde. In 1853 werd hij uitgenoodigd, om zich in de Italiaansche opera te Petersburg te laten hooren.
Hij toefde aldaar elken volgenden winter tot aan 1857, ontving er veel geld, maar verwoestte er tevens zijne gezondheid. Door het Keizerlijk gezin met gunstbewijzen overladen, nam hij eindelijk zijn ontslag en zocht genezing in het bad te Kissingen. Reeds was hij zoover hersteld, dat hij op het punt stond, om zich weder aan de Italiaansche opera te Parijs te verbinden, toen hij onverwachts instortte. Nu begaf hij zich naar het Zuiden, doch te vergeefs. Hij overleed te Napels den 23sten Januarij 1858.
