Hazlitt (William), een Engelsch letterkundige, geboren den lOden April 1778 te Maidstone in het graafschap Kent, wijdde zich eerst aan de schilderkunst, trad vervolgens als schrijver op en werd in 1808 reporter (verslaggever) der Parlementszittingen ten behoeve van den „Morning Chronicle” en andere dagbladen. Hierdoor kreeg hij aanleiding tot het bezorgen eener uitgave van de keurigste redevoeringen, in het Parlement gehouden, van de dagen van Karel I tot op dien tijd onder den titel: „The eloquence of the British Senate (1808,2 dln)”. Voorts leverde hij eene Engelsche spraakkunst (1810), — en talrijke opstellen, in tijdschriften verstrooid, verzamelde hij met Leigh Hunt in het werk: „Round table (1817, 2 dln)”, terwijl hij tevens „Characters of Shakespeare's plays (1817)” in het licht gaf. Daarenboven schreef hij: „View of the British stage (1818)”, — Lectures on the British poets (1818)”, — „Table talk (1821)”, — The spirit of the age (1825)”, — „The plain speaker (1826)”, — „Life of Napoleon (1828, 4 dln; 2de druk 1852)”, — en „Notes of a journey through France and Italy”.
Zijn laatste geschrift: „Conversations of James Northcote (1830)”, behelst opmerkingen omtrent kunst en kunstenaars. Hij overleed te Londen den 18den September 1830. Zijn „Literary remains (1836, 2 dln)” zijn uitgegeven door zijn zoon. Hazlitt was een geniaal en scherpzinnig schrijver, die zich door vrijzinnige gevoelens onderscheidde, maar zich door zijne niets-verschoonende pen vele vijanden berokkende. — Zijn kleinzoon William Carew Hazlitt, geboren den 22sten Augustus 1834, schreef: „British Columbia and Vancouver’s Island (1858)”, en eene zeer verdienstelijke „History of the Venetian republic (1837, 2 dln; 2de druk 1860, 4 dln)”.
