Elía, een Israëlietisch profeet, geboortig van Thisbe in den stam Naphthali, leefde onder de regéring van den snooden Achab (920 vóór Chr.).
Hij was een vurig ijveraar voor de dienst van Jehova en een tegenstander der aanhangers van Baäl, die door Achab's Phoenicische gemalin Jesebel begunstigd werden. Om die reden moest hij eerst naar de Jordaan en vervolgens naar het Sidonische stadje Sarepta de wijk nemen. Later werd eene verzoening met Achab door de vernietiging der Baälspriesters achtervolgd, doch de haat van de Koningin dwong hem op nieuw, om zich naar Berséba in Judaea en van daar naar de Arabische woestijn te begeven. Na verloop van eenigen tijd keerde hij echter terug, stond aan het hoofd der Jehova-partij, en smeedde eene zamenzwering tegen de Koningen van Syrië en Israël, die onder zijn opvolger Elisa uitbarstte. Voorts ijverde hij tegen Ahasia, den zoon en opvolger van Achab, en wees hem op den naderenden dood. In hoogen ouderdom begaf hij zich met Elisa naar de woestijn, verdeelde, volgens de berigten, met zijn mantel de wateren der Jordaan, om deze alzoo over te trekken, en voer voor het oog van zijn leerling onder storm en onweder — op een vurigen wagen — ten hemel. De Israëlieten koesterden de meening, dat hij vóór de komst van den Messias op aarde zou terugkeeren.
