Eckhoff (Konrad), door zijne tijdgenooten „de Duitsehe Roscius of Garrick” genoemd, werd geboren te Hamburg den 12den Augustus 1720, verliet er de dienst als klerk bij het Zweedsche commissariaat der posterijen en kwam bij een advocaat te Schwerin, die eene aanzienlijke bibliotheek bezat, vooral van tooneelstukken. Hierdoor werd het verlangen in hem opgewekt om tooneelspeler te worden, en hij debuteerde in 1740 bij den troep van Schönemann te Lüneburg. Later was hij bij Schuch, toen bij Koch te Lübeck en kwam in 1769 bij Seyler in Hannover. Hij overleed als mede-directeur van den hofschouwburg te Gotha den 16den Junij 1778.
Zonder zelfs een voorbeeld te hebben ter navolging, onderscheidde hij zich door eene getrouwe nabootsing der natuur en door eene schrandere opvatting van zijne rol, zoodat hij de schepper werd van de Duitsehe tooneelkunst. Hij oogstte evenzeer bijval in het blijals in het treurspel, doch schitterde vooral in de stukken van Goldoni en Molière. Zelfs wist hij zijne gebreken — zijne hooge schouders, zijne niet zeer sierlijke gestalte, zijne grove beenderen, ja, zelfs het gemis van een goed geheugen — op eene behendige wijze te verbergen. Hij was een kenner van het menscheljjk hart, en daarenboven verhieven zijne levendige declamatie en zijne gepaste gebaren hem tot een dramatisch kunstenaar. Zijne oogen waren glansrijk en vol uitdrukking, en zijne stem, die zoowel den ziedenden toorn als het innigste medelijden wist weder te geven, bezat eene zeldzame welluidendheid, zoodat de meestbevoegde kunstregters, zooals Lessing, Schröder, Iffland, Engel, Kotzebue enz., schier geene woorden konden vinden, om zijn heerlijk spel naar eisch te schilderen. In het treurspel blonk hij inzonderheid uit in de rol van Odoardo. Ook beijverde Eckhoff zich bij voortduring, om den schat zijner letterkundige kennis te vermeerderen.
