De naam van eenige Frankische koningen uit het stamhuis der Merovingen. Hiertoe behooren:
Childeric I, de zoon van Merovaeus, den koning der Salische Franken. Hij beklom den troon in 457, doch werd om zijn losbandig gedrag door zijne onderdanen verdreven, vlugtte naar Basinus, koning van Thüringen, en vergold diens langdurige gastvrijheid door zijne gemalin Basina te verleiden, met wie hij naar het land der Franken terugkeerde, alwaar hij haar tot koningin verhief. Hij overleed in 481.
Childeric II, de zoon van Chlodwig II. Hij werd in 660 koning van Austrasië, en had hertog Wolfoald tot hofmeijer. De zetel van zijn gebied was Metz. In 670 overleed Chlotarius III, en de hofmejjer Ebroin verhief Theoderic, den jongeren broeder van Childeric, tot koning van Neustrië en Bourgondië zonder hierover de rjjksgrooten te raadplegen. Deze, hierdoor verbitterd, riepen Childeric te hulp, die weldra verscheen, Theoderic in een klooster stak en zich opwierp tot alleenheerscher over het geheele rijk. Op verlangen der rijksgrooten moest hij echter aan elk rijk zijne eigene wetten laten behouden. De woestheid en willekeur van Childeric deden intusschen weldra eene zamenzwering ontstaan, en hij werd in 673 met zijne gemalin en één zijner zonen op de jagt vermoord.
Childeric III, waarschjjnljjk een zoon van den voorgaande, was de laatste roi fainéant uit het stamhuis der Merovingen. Na den dood van Theoderic IV (737) had de hofmeijer Karel Martel het niet noodig geacht, iemand van dat geslacht op den troon te plaatsen, hoewel er nog een zoon van Chilperic II in leven was. Zijne zonen rekenden het echter van belang, om zich te beveiligen tegen de zamenspanning der rijksgrooten; Childeric III werd dus koning, maar had volstrekt geen gezag, en toen Pepijn de Korte met goedkeuring van den Paus ook den koninklijken titel aannam (752), begaf zich Childeric met geschoren kruin naar het klooster Sithieu te St. Omer, alwaar hij in 754 als monnik overleed.
