Anacreon, de bevalligste van de 9 groote Grieksche lierdichters, werd geboren te Teos omstreeks het jaar 560 vóór Chr. Hij ontving zijne opvoeding te Abdéra, waar zijne ouders zich vestigden nadat Teos door Cyrus was ingenomen. Als jongeling kwam Anacreon aan het hof van den kunstlievenden Polycrates van Samos en was hier in hoog aanzien. Na den val van den koning van Samos (521) vond de dichter een gastvrij onthaal te Athene bij Hipparchus. Na het verdrijven van dezen keerde hij waarschijnlijk naar Teos terug, en toen Ionië tegen Darius opstond, nam hij de vlugt naar Abdéra, waar hij een gelukkigen ouderdom genoot en op een leef-tijd van 85 jaar (478 vóór Chr.) stierf, gestikt , naar men verhaalt, hij het doorzwelgen van eene gedroogde druif.
Zijn vriend Simónides plaatste een opschrift op zijn graf, — Teos stempelde zijn borstbeeld op hare muntstukken, — op den Burg te Athene verrees zijn standbeeld, en geheel Griekenland bragt hulde aan den grooten dichter. Eerst later levende schrijvers hebben fabelen opgedischt van zijne liefde jegens Sappho en zelfs zijn zedelijk karakter in verdenking zoeken te brengen. — De Ouden bezaten 5 boeken met liederen van Anacreon, van welke talrijke fragmenten bij Grieksche schrijvers voorkomen. Wij echter kennen niet anders dan eene verzameling van 68 zangen, die het eerst door Stephanus (Parijs 1554) zijn uitgegeven en voor een groot deel als onecht worden beschouwd. De meeste verheerlijken de liefde en den wijn en sommige ademen eene onnavolgbare bevalligheid. Zij zijn opgesteld in het Ionisch dialect en hebben in verschillende landen eene menigte uitgaven beleefd, terwijl ze tevens in de meeste talen van Europa zijn overgezet.
De Anacreontische versmaat, alzoo genoemd naar den Griekschen dichter, bestaat uit korte regels, doorgaans van 3 voetmaten met de volgende lange (—) en korte (◡) lettergrepen:
