Ampliatie, van het Latijnsche woord ampliare, beteekent vermeerdering, aanvulling, toevoeging, uitwerking. Het is een term, vooral bij de beoefenaren van het Romeinsch- en oud-Hollandsch en ook nog wel bij die van het hedendaagsche regt in gebruik.
Het bijvoegelijk naamwoord “ampel” beteekent breed, uitvoerig, uitgewerkt.
In het Romeinsche regt komt ampliatie voor als een uitstel, door den Praetor (den regter) zoowel in het burgerlijk als in het strafregterlijk proces bevolen, wanneer de zaak nog niet in die mate tot klaarheid gebragt was, dat er met grond eene beslissing kon genomen worden.
In het oud-Hollandsch regt ontmoet men ampliatie in den zin van aanvulling van een inventaris of boedel-beschrijving, waarin door een voogd, een uitvoerder van eene uiterste wilsbeschikking of een ander rekenpligtige, ’t zij door onwetendheid of door verzuim, niet alle goederen gebragt waren, die behoorden tot den boedel, waarover rekening gedaan moest worden. Nog werd het woord gebruikt als men zijne voor den regter genomene conclusie later aanvulde of verduidelijkte door het aanvoeren van nieuwe feiten of andere bewijsstukken, of eenvoudig de vroeger genomen conclusie bij eene latere uiteenzette en breeder omschreef. Eene acte van ampliatie is een geschreven bewijsstuk, dat eene toevoeging bevat op den inhoud van eene vroegere acte.
In het hedendaagsche regt wordt aan het woord geen andere beteekenis gehecht dan de algemeene, hierboven opgegevene.
