geb. 11 Maart 1800 te Frederikshall in Noorwegen, overl. in 1864 te Greenbay, Wisconsin, U.S., trad in 1834 in de Broedergemeente en werd beroepen tot zendeling in Suriname, waar hij 27 Sept. 1842 aankwam en Hoofdvoorstander der zending werd. Te zelfstandig om zich in den kring der broeders thuis te gevoelen verzocht hij in 1845 om zijne aflossing en keerde over Amerika naar Europa terug.
In Mei 1848 richtte hij tot de in Nederland wonende eigenaars en administrateurs van plantages in Suriname eene circulaire, waarin hij den toestand der plantageslaven blootlegde en aandrong op meer vrijheid voor de zendelingen om den slaven het Evangelie te verkondigen en dezen te onderwijzen. Daarbij maakte hij eene vergelijking tusschen den toestand van de slaven in Suriname en dien in andere koloniën. Het merkwaardige stuk is in zijn geheel te vinden in Dr. W.R. van Hoëvell's Slaven en vrijen onder de Nederl. Wet, 3e druk, Amst, 1864 II, 100-107. De circulaire bracht in de Surinaamsche planterswereld heel wat beroering te weeg.
Drie invloedrijke ingezetenen, de heeren Egbertvan Emden, H.G. Roux en Frouin namen de zaak op en riepen de Moravische Broeders ter verantwoording. Aan den Hoofdvoorstander, opvolger van Tank, werden 59 vraagpunten voorgelegd. Genoemde heeren gaven eene brochure in het licht ‘Onderzoek, tengevolge der circulaire van den Heer Otto Tank’, enz. Paramaribo (1848), bevattende de 59 vragen en antwoorden. Het geschrift is door Van Hoëvell in zijn bovengenoemd boek behandeld.
De Hoofdvoorstander keurde het af dat Tank, in strijd met de regels der Broeders, zich met staatkundige en burgerlijke aangelegenheden had ingelaten. Zonder twijfel had Tank, door verontwaardiging gedreven, er de kleuren wat dik opgelegd en te veel gegeneraliseerd, maar zijne circulaire blijft een loffelijke daad, die van gunstigen invloed is geweest op de behandeling der slaven.
