Zo worden genoemd de aanhangers van een godsdienstige beweging, die in de 18e eeuw uit de Anglikaanse kerk in Engeland is voortgekomen. De stichter van deze beweging was John Wesley, een vroom man.
In 1729, toen Wesley nog in de theologie te Oxford studeerde, vormde hij met enige geestverwanten een vereniging, waarvan de leden zich wijdden aan Bijbelstudie, gemeenschappelijk gebed, Avondmaalsviering, Evangelieverkondiging en het bezoeken van zieken en gevangenen. Zij brachten geen nieuwe leer, doch wilden slechts meer christenen verheffen tot een leven van ononderbroken verkeer met God.
Zij gaven een nieuwe „methode” aan voor het leiden van een waarachtig Christelijk leven en dit verklaart den naam methodisten, die hun eerst als spotnaam werd gegeven, doch dien zij eenvoudig overnamen.John Wesley en zijn broer Charles vertoefden eerst enige jaren in Noord-Amerika. Na hun terugkeer in Engeland werd hun en den anderen leraren door de geestelijkheid der Anglikaanse kerk verboden, in deze kerk te prediken. Dit gaf aanleiding tot de stichting van een Methodistisch Genootschap. Met den prediker George Whitefield, en een aantal andere mannen begon men van plaats tot plaats te trekken, om in de open lucht te prediken. Zowel in Engeland als in Schotland enz. breidde de beweging zich, vooral onder het volk, snel uit. Spoedig stichtten hun aanhangers bedehuizen, die tabernakels werden genoemd.
De kerkelijke organisatie der methodisten komt grotendeels overeen met die van de Hernhutters of Moravische broeders. De regels voor het practisch godsdienstig leven der Methodisten zijn zeer streng en hebben vooral ten doel, den onderlingen geestelijken band te versterken. De Methodisten zijn niet gehecht aan leerstellingen, doch prediken boven alles de liefde en stellen het practisch Christendom op den voorgrond.
In 1769 kwam het tengevolge van een zeer belangrijk meningsverschil tot een scheuring tussen Wesley en zijn ouden vriend Whitefield. In 1784 zond Wesley Thomas Coke naar Noord-Amerika, waar deze den titel van bisschop aannam en de Methodist Episcopal Church stichtte. Daar werden de Methodisten spoedig bekend door hun grote opwekkingsbijeenkomsten, waar prediking, gezang en gebed elkander afwisselden en die soms acht dagen duurden. Bij sommige van deze bijeenkomsten kwamen de deelnemers zodanig in geestvervoering, dat zij spontaan begonnen te springen en in de handen te klappen. Vandaar de naam „jumpers”, van het Engelse to jump = springen, dien men hun soms geeft. Vooral onder het eenvoudige volk en onder de negerslaven hebben deze vrome en barmhartige mensen met hun primitieve manieren, met hun liefderijke prediking en hun in het gehoor liggende gezangen veel aanhang verkregen.
De motieven van de „spiritual songs”, de godsdienstige negerzangen, zijn aan de Methodistische prediking ontleend.
In 1830 scheidde de Protestant Methodist Church zich van de Episcopal Church af en in 1845 had, tengevolge van de slavenkwestie, een splitsing plaats in een Zuidelijke en een Noordelijke kerk. Ook in Engeland is de Methodistische beweging, vooral na den dood van Wesley in 1791, herhaaldelijk gesplitst in talrijke kleinere groepen, doch, hoewel verdeeld, de Methodisten bleven voortbestaan en wonnen ook op het vasteland van Europa vele aanhangers. Zo tellen Zwitserland en Frankrijk vrij veel Methodisten.
Uit de Wesleyaanse Methodisten in Engeland is het Leger des Heils voortgekomen.
