lat., volgens de overlevering in de eerste eeuwen der rom. geschiedenis titel van den koning in Rome evenals in de overige latijnsche en de meeste italische steden. Het romeinsche koningschap was in de tijden, waarin het in de geschiedenis optreedt, niet meer een erfelijk koningschap, maar een soort koningschap bij keuze, waarbij de erfopvolging bijzaak was.
Drager van de koninklijke macht werd na den dood des konings de senaat, uit wiens midden de Interroges (zie Interrex) optraden totdat de nieuwe koning door senaat en burgerij gekozen was. De koning was oorspronkelijk nagenoeg onbeperkt heer: opperpriester, opperste veldheer, hoogste rechter.De kenteekenen der koninklijke waardigheid bestonden in de t\Vaalf lictoren met de fasces (bijlbundels), den ivoren zetel (sella curulis) en de purperkleurige toga. Toen men de koninklijke heerschappij' omverwierp, bleef de naam R. met zekere hoogepriesterlijke functies behouden in den offerkoning (R. sacrb ficulus of R. sacrorum), Wiens levenslang ambt steeds patricisch bleef; hij had zijn eigen woning aan de Via sacra en was vrijgesteld van krijgsdienst, doch mocht geen magistraatsambt bekleeden. De koninklijke macht herleefde tijdelijk in haar ouden omvang in de dictatuur (zie Dictator).
