(graaf) Oostenr. staatsman, geb. 21 Nov. 1753 te Brussel, trad in 1772 in oostenr. staatsdienst, werd in 1774 gezant te Kopenhagen, in 1777 te Berlijn, en in 1779 te Petersburg, waar hij tot 1797 bleef en tot den kring van vertrouwelingen van keizerin Katharina II behoorde; in Sept. 1795 sloot hij voor Oostenrijk met Engeland en Rusland het verbond tegen Frankrijk af, onderhandelde in 1797 met Bonaparte te Udine, en onderteekende 17 Oct den vrede van Campo-Formio; daarop woonde hij het congres van Rastatt bij, sloot in 1801 den vrede van Lunéville af, werd daarop tot onderstaatskanselier en minister van buitenlandsche zaken benoemd, vergezelde in Nov. 1805 het oostenr. hof naar Olmütz, legde na den vrede van Preszburg (26 Dec. 1805) zijn posten neder, en overleed 22 Febr. 1809 te Weenen; hij was een heftig verdediger van den absoluten regeeringsvorm en een onvermoeid bestrijder der fransche revolutie en hare beginselen.
Zijn neef, Johann Philipp, graaf van C., de laatste van dit geslacht, geb. 28 Mei i 741 te Laibach, studeerde te Weenen en te Salzbach, werd in 1767 als staatsraad naar Weenen beroepen, vergezelde in 1777 keizer Joseph II naar Frankrijk, en nam in 1779 als gevolmachtigde deel aan den vredehandel van Teschen; zij was daarop tot 1793 onder-hofen staatskanselier, werd vervolgens tot kanselier der italiaansche provinciën benoemd, ging na den vrede van Lunéville als buitengewoon gezant naar Parijs, hield zich na 1805 te Weenen op, en stierf hier, 30 Aug. 1810.
